Շնորհիվ այն բանի, որ ես դադարել եմ պարբերաբար գրել գրքերի մասին, փոխվել է ոչ թե մեթոդը, այլ, ըստ էության, իմ ընթերցման թեման:
Հիմա ես կարդում եմ այն, ինչ ուզում եմ: Ես ստիպված չեմ լինում կարդալ նոր վեպը միայն այն պատճառով, որ նկարագրում է ճանաչելիորեն քաղաքական մի բան, կամ հեղինակը կատարել է տհաճ բարձրարվեստ գործողություններ: Այժմ ես կարող եմ շատ բան կարդալ, և նորը կարդալ այն ժամանակ, երբ նախապես հասկանում եմ, որ դրա կարիքը ունեմ: Եվ, իհարկե, նորից կարդալու ու նորը կարդալու միջև մեծ տարբերություն կա: Նորից կարդալը ժամանակի մեքենա է: Խոսակցություն մեկի հետ, ով մի անգամ կարդացել է սա: Ասենք, գրքերի հետ հարաբերությունների պատմությունը մշտադիտարկում է մեր ներքին փոփոխությունները:
Եվ եթե «Աննա Կարենինան» մեզ համար առաջին հերթին Աննայի և Վրոնսկու մասին է, կամ էլ Լևինի. դա ասում է մեր մասին շատ կարևոր մի բան: Եվ նոր բաներ կարդալը դեռ առաջադեմ շարժում է: Կանգ առեք, եթե՝ «ա…», «իսկապե՞ս» կամ «լավ, ե՞րբ է վերջապես վերջանալու» նախադասությունները եկան մտքիդ: Մինչև վերջերս՝ զգալով վերջին բառակապակցությունը, դեռ կարդում էի մինչև վերջ: Հիմա բավական է, կարող եմ թողնել: Երևի սա է ազատությունը:
Ալլա Դավթյան